Verstilde, tijdloze beelden ontdaan van alles wat afleidt en die terugvoeren naar de essentie van iemand, dat is waar het bij mij om draait.

 

Als jong meisje begon ik aan Charles Montaigne, school voor mode, management en design in Amsterdam. Na een paar jaar wilde ik mijn horizon verbreden en verder kijken dan alleen de uiterlijkheden van het leven. Styling, besefte ik, was op zichzelf interessant en zeer nuttig als instrument, maar het gaf me niet genoeg voldoening om er mijn beroep van te maken. In die periode ontdekte ik mijn passie voor fotografie. Ik kon de diepgang van de fotografie combineren met mijn stylingachtergrond, alles viel op zijn plek.

 

Wat mij zo aantrekt in het fotograferen van mensen is de connectie die ontstaat. In een korte tijd ga je een band aan met de persoon die je fotografeert. Je reageert op elkaar, en als het goed is, gebeurt er daadwerkelijk iets bijzonders. Er ontstaat een ondefinieerbare intimiteit, bijna een gevoel van magie.

 

Kijken doe je met je ogen, écht zien doe je met je ziel – of met je hart, zoals Antoine de Saint Exupéry het zo prachtig verwoordt. Alleen dán kan er voor mij een intrigerend en indringend portret ontstaan.